stabiele periode!?

Het is alweer een tijd terug dat ik iets heb geschreven. Soms lukt schrijven gemakkelijk en soms gaat het een tijd moeizaam. Zo’n tijd was het dus; een moeizame. Dit maal had het eigenlijk weinig met jou te maken. Zoals bij iedereen houd corona ons nog altijd bezig. Of misschien niet zozeer corona, maar wel de beperkingen die corona met zich mee brengt. Een periode van een zware lockdown. Avondklok en nog meer beperkingen. En met opnieuw een periode van thuis school werken (die we gelukkig inmiddels ook alweer achter ons hebben gelaten). De tijd vinden om hierin nog even ‘iets voor jezelf’ te doen is spaarzaam. Dat onder andere zorgt voor weinig schrijftijd.

De afgelopen periode was rondom jou eigenlijk wel redelijk stabiel. (Ik durf het haast niet uit te spreken!) Het thuis werken, geen sociale verplichtingen of druk zijn voor jou eigenlijk altijd erg prettig. Jij doet het in deze omstandigheden eigenlijk erg goed. Voor het eerst hebben we ervoor gekozen om thuis ondersteuning te ontvangen in deze periode. Je ambulant begeleidster was bereid om de uren die zij normaal op school komt nu thuis te komen. Vier keer per week zo’n 1.5 uur. Afgesproken was dat zij met jou de schooltaakjes op ging pakken.

Ik moet toegeven, ik vond het maar niks eerst. Alle dagen iemand over de vloer. Ik voelde toch enigszins de druk om het huis dan een beetje op orde te hebben. Rotzooi opgeruimd, toilet schoon gepoetst. Zelf ook nog graag de haren in de krul en de make up op gesmeerd. Maar al gauw kwam ik erachter dat dit helemaal niet nodig was. Het was ook oké als het huis niet in orde was, of ik juist make up loos aan de koffie tafel zat. Het was oké om gewoon onszelf te mogen zijn.

In deze periode hebben we ook je 6e verjaardag mogen vieren. We hebben lang gepuzzeld over hoe we dit moesten doen. Voor jou was het al snel duidelijk: Als Fleur maar mocht komen spelen vond jij het prima. En zo hebben we het gedaan. Een drive tru voor vrienden. Familie over een aantal dagen verspreid en op je verjaardag gewoon Fleur. Je was meer dan tevreden en voelde je echt jarig.

Inmiddels is de school weer begonnen. Waar je broer hier enorm naar uitkeek, vond jij het thuis ook nog wel goed. We zijn weer gestart zoals we voor de lockdown bezig waren. Vijf ochtenden tot ongeveer 12.00 uur. De ene dag gaat het je goed af, de andere dag is het allemaal moeizamer.

Thuis blijf je jezelf. Thuis mag je jezelf zijn. Thuis kom je bij. Bijkomen in de vorm van rust. Gewoon liggen, boekje lezen, knuffelen. Maar ook bijkomen in de vorm van ontladen; boos en verdrietig, gillen, gek doen. Inmiddels zijn we weer iets scherper op de afspraken en op het vasthouden aan je dagprogramma. Hoe overzichtelijker je dag, hoe minder ruimte om grenzen over te gaan en om je ruimte te nemen. Je bent daar namelijk een kei in! De grenzen van de regels opzoeken en hier het liefst over heen gaan. Hoe onrustiger je bent, des te meer je dit probeert. En des te meer conflict je hierover met ons aan gaat. Hoe meer escalaties er volgen. Dit proberen we te voorkomen.

Ik hoop dat we deze redelijk ‘stabiele’ fase mogen vasthouden. Dat we allemaal weer even iets (adem) ruimte krijgen. Dat er even geen ‘gekke’ dingen op ons pad komen. Dat we voor zover het kan ‘gewoon’ mogen en kunnen zijn. Dat jij ruimte krijgt om te mogen en kunnen ontwikkelen. En dat ik ruimte krijg voor mij zelf en om het schrijven weer op te pakken.