April 2019 ‘tijd’

Afgelopen week heb ik telefonisch contact gehad met onze letselschade jurist en ons contact persoon van Trivium Advies. Zij beide staan ons bij in het proces van Noor. Met proces bedoel ik; de financiële en zakelijke kant. De praktische kant in aanpassingen in en rondom het huis. We zijn ontzettend blij met beide. Zonder al hun meedenken en inspanningen waren we nog niet zover gekomen als dat we nu zijn. Hoe gek het misschien ook klinkt. De telefoontjes zijn eigenlijk altijd wel gezellig. Er word veel gelachen tijdens de gesprekken. Maar juist zij raken ook altijd de ‘kern’. Tijdens deze telefoontjes is er altijd even tijd om terug te blikken naar ‘vroeger’, naar de tijd voor het ongeluk. De tijd waarin wij als gezin nog ‘gewoon’ onszelf waren. En we dachten dat het leven ons toe lachte. Ook word er natuurlijk altijd stil gestaan bij vandaag de dag. Waar staan we nu en hoever zijn we inmiddels al gekomen. Er is ruimte om even te mogen zeggen dat het leven nu best ingewikkeld is en soms ook echt heel erg moeilijk.  Tegelijkertijd word er ook veel stil gestaan bij de toekomst. Er word vooruit gedacht. Keuzes moeten worden gemaakt. Knopen moeten worden doorgehakt. Telefoontjes die heel fijn zijn en ons op weg helpen. Maar ook confronterend zijn en mij laten voelen hoe anders ons leven tegenwoordig is of eigenlijk hoe het leven gewoon had kunnen zijn.

Zij vragen door. Zijn kritisch en nemen geen genoegen met alleen maar  ‘goed’. Er word door mijn masker heen geprikt en het gesprek neemt serieuze vormen aan. Meestal maakt het gelach plaats voor tranen. Inmiddels ben ik vertrouwd geraakt met hoe Noor nu is.  De oude Noor is ingeruild voor de nieuwe Noor. Mijn oude leven is ingeruild voor dit nieuwe leven. Zij laten mij stilstaan. En wijzen mij erop dat het hier ‘anders’ is.  En niet meer ‘gewoon’. Dat onze Noor “anders” is. En dat het meer dan oké is om hier aandacht voor te hebben. Dat ik boos mag zijn. Dat ik het oude leven mag missen. En dat ik verdriet mag hebben. Dat de toekomst niet heel makkelijk zal worden, maar dat we er samen het beste van gaan maken.

De buitenwereld ziet Noor, en dan vooral haar ‘buitenkant’. Zo vaak hoor ik men zeggen dat ze zien dat het zo goed gaat. Dat ze vinden dat ze er zo goed uit ziet. En begrijp me, dat is gelukkig ook vaak zo! We hebben heus een heel fijn leven met elkaar. Er gebeuren prachtige dingen in ons gezin en gelukkig gaat het als de voorwaarden voor Noor goed zijn, best goed met haar. Maar dat is de buitenkant. Hoe het echt is met haar als de dag haar teveel is? Tja dat ziet de buitenwereld niet. En het is heel vaak veel te veel. En er is te veel wat niet goed is. En de kans dat dit allemaal goed gaat komen is nihil. Maar ik snap het best, het is ook voor de buitenwereld moeilijk. Het is nu eenmaal geen gezellig onderwerp om over te praten. En ik snap ook dat men mij juist hoop wil geven. Of misschien helemaal niet weet wat te zeggen. Dat het misschien zelfs te dichtbij komt en je het helemaal niet wilt weten. En dat alles mag er ook zijn.

Van buiten zijn wij zelf ook doorgegaan. Het leven is verandert en wij hebben ons aangepast. De meeste dagen zijn ook best goed. De meeste dagen kan ik vol trots vertellen hoe goed het hier wel gaat. De meeste dagen kan ik Noor haar mijlpalen zien als hele grote overwinningen! Die ze toch maar gewoon zet! Overwinningen die anders zijn dan haar leeftijdgenootjes. Zij vaart haar eigen koers, op haar manier. Op haar tijd. Maar tegelijkertijd met alle mooie dingen, zie ik dagelijks ook de strijd die Noor moet voeren. De strijd om mee te kunnen komen in het haastige leven. De strijd met haar zelf.

Ik sta naast haar en kan alleen maar toe kijken. Van binnen voer ik mijn eigen strijd. De strijd tussen mijn gevoelens en mijn gedachtes. Tussen accepteren van wat er is gebeurd. Loslaten van wat er was en meer dan tevreden mogen zijn met wat nu is. Deze strijd voer ik op mijn koers en op mijn tijd. En het is misschien best oké om daar nog wat meer tijd voor nodig te hebben.