de verbouwing

Het is al even geleden dat er een nieuwe blog online kwam. Niet omdat er niets meer te vertellen is, in tegendeel. Maar wel omdat er van alles speelt wat veel tijd en aandacht vraagt. Namelijk; de verbouwing.

Zoals al eerder te lezen was, voldeed ons huis niet aan de ‘normen’ om Noor fatsoenlijk te verzorgen, begeleiden en of te helpen. Zo was onze badkamer ieniemienie. En toegangelijk met een trapje. Hierin kon geen enkele aanpassing gedaan worden. Wat betekent dat het zeer, zeer behelpen was. De mensen die weten hoe we wonen, zullen dit erkennen 😉 Noor slaapt boven op een hele kleine kamer, het hoog laag bed waarin wij haar verzorgen past hier niet in. Waardoor deze noodgedwongen al 1.5 jaar in mijn woonkamer staat. Vorig jaar zijn we begonnen met gesprekken over wat er wel nodig is om Noor op een juiste manier te kunnen verzorgen. Juist voor Noor, maar zeer zeker ook voor ons. Vorig jaar zijn er alvast snelle korte termijn oplossingen gedaan. Dit gaf ons de tijd te zoeken naar oplossingen voor de lange termijn.

Er is gesproken over verhuizen. Op zoek naar een huis die de juiste voorwaarden heeft. Juiste voorwaarden in praktische zin voor Noor. Maar ook de juiste voorwaarden voor ons als gezin. Bijvoorbeeld was onze wens dat we in de buurt konden blijven wonen. Een belangrijk uitgangspunt was de school. Sven had al genoeg meegemaakt, we wilde dat het voor hem zoveel mogelijk kon blijven zoals hij gewend was. Daarin vonden we de school belangrijk, maar ook de buurt en het spelen met zijn buurtvriendjes. Het opzoek gaan naar iets anders leverde vooral mij veel onrust op. Funda afspeuren, huizen online bekijken. Doorsturen, reacties afwachten, twijfelen. Twijfelen over of we uberhaupt echt weg willen, we wonen hier toch fijn? Het is klein, dat weten we maar voor ons is het prima. Het is ons huis en onze buurt. Twijfelen over welk belang er voorop moet staan. De aanpassingen? Of wij? Na een paar maanden afwachten en twijfelen stonden we samen boven uit het raam te staren. Te kijken naar onze tuin en die van de buren. Al pratende besloten we dat we niet meer wilde afwachten, maar dat we zelf wilde kiezen. Wij moeten er wonen. Wij moeten tevreden zijn. Wij hadden de knoop doorgehakt. Niet verhuizen, maar verbouwen. Hier blijven. Dat wij deze keuze hadden gemaakt gaf rust. Of in iedergeval, ik kon funda los laten. Maar het kiezen voor hier, bracht nieuwe gesprekken op gang. Gesprekken over woonvoorwaarden. Wat is er nodig voor Noor? Wat is er in de toekomst nodig voor Noor? Wat hebben wij nodig? Heel veel gesprekken later volgden er tekeningen. Tekeningen van hoe het huis eruit zou komen te zien. Daarna werden er gesprekken gevoerd over de financiën. En uiteindelijk volgde er een ‘ja’ op alles en kon er worden gebouwd.

Januari dit jaar was het zover, funderingen werden uitgegraven, dingen werden gesloopt en er werden opnieuw muren opgebouwd. Een drukke tijd voor Noor, maar ook voor ons als gezin. Mensen over de vloer. Meedenken over hoe het worden gaat. Meedenken over wat nodig is.

Sinds half april kunnen we het nieuw gebouwde deel gebruiken. De aangepaste badkamer is klaar! Het allerleukste deel van verbouwen is dan ook vol trots met ons allen de douche gebruiken. Genieten van de ruimte die het geeft, de mogelijkheden die het met zich mee brengt. Aangrenzend aan de badkamer is de nieuwe slaapkamer van Noor. Afgelopen week is daar ook de vloer gelegd. Het is nog wachten op een aantal details en dan kan ook deze kamer volledig in gebruik genomen worden. Afgelopen week heb ik kasten in elkaar gezet. Beetje bij beetje verhuizen we Noor haar spullen. Kledingkasten worden ingeruimd. Speelgoed word naar de nieuwe plek verhuist. Langzaam aan word er kennis gemaakt met haar nieuwe kamer. Ze kan er alvast spelen en beetje bij beetje wennen. Als de gordijnen er over een paar weken hangen gaat ze er ook daadwerkelijk slapen. Dat zal een spannend moment worden! ‘Ver weg’ bij ons vandaan. Ze slaapt nu in een kamer naast ons. Straks slapen wij boven aan de ene kant van het huis en Noor slaapt beneden aan de andere kant. Benieuwd hoe ze dit vind. Benieuwd hoe ik dit vind. We hebben nog even de tijd om aan het idee te wennen.

Het is fijn deze nieuwe ruimtes. Een plek die voldoet aan wat wij nodig hebben voor Noor. Een plek waarin ook letterlijk plaats is voor hulpmiddelen. Een plek zonder opstapjes, drempels en trapjes. Een plek waar ze zich makkelijker kan bewegen. Een plek waar ze hopelijk haar zelfstandigheid kan uitbreiden. Een plek waarin wij haar kunnen helpen, verzorgen. En er ruimte is om dit alles zo goed mogelijk te kunnen doen. Het is ook opnieuw confronterend. Een definitieve verandering. Het hebben van een ‘aangepast’ huis. Een huis wat gebouwd is op haar ‘nu’, maar ook haar toekomst. Gebouwd op rolstoelvriendelijk, gebouwd op eventueel mogelijk verlies in functies. Gebouwd op praktisch. Elke stap die wij voorwaarts maken, die nodig zijn voor Noor blijven dubbel. Stappen die we soms noodgedwongen moeten nemen. Stappen waar we soms ook heel blij mee zijn. Het blijven allemaal stappen die ook dat grijze randje bevatten. Het grijze randje van verdriet, van gemis, van pijn, van rouw. Van terug denken aan hoe het was, denken aan wat had kunnen zijn. Maar leven met wat er nu is.