Ziekenhuisopname

Donderdag 23 april. De wekker extra vroeg gezet. Noor mag nog voor 06.30 iets eten. Om daarna nuchter te blijven.

Slechte nacht was het. Onrustig geslapen. Piekeren. Zenuwen.

Na het ontbijt maken we ons klaar en rijden we richting onze familie om Sven naar toe te brengen. Na een dikke kus en knuffels rijden wij door. Richting Nijmegen.

We worden vriendelijk opgevangen op de kinderafdeling. Een rondleiding over de afdeling. Een eigen kamertje. Noor moet haar haren wassen met speciale betadine shampoo. Kleding uit. Ziekenhuis kleding aan. Neurologen die nog even langs komen om wat testjes te doen. Het installeren van onszelf in haar kamertje. Het gaat echt gebeuren.

’s Middags is ze aan de beurt. Ik ga met haar mee naar de wachtruimte voor ze naar de OK toe gaat. Ze heeft een rust gevend medicijn gehad. Waardoor ze al een beetje van de wereld is. Ik mag mee naar de OK waar ze haar onder narcose brengen. Vervelend beeld. Ze stribbelt tegen en doet nog een poging tot gillen. Maar daarna word ze slap en valt ze in slaap.

De chirurg zelf loopt met mij mee terug naar de wachtkamer. Hoe het met ons gaat? Tja… Of alles wat hij telefonisch heeft gezegt ons duidelijk is? Ja dat is het. Bij de deur wens ik hem succes en zegt hij dat het ongeveer 1.5 uur gaat duren.

De eerste tijd ‘vermaken’ we ons nog wel. Koffie, telefoon, iets proberen te lezen. Maar dan komt de tijd in zicht dat ze als het goed is bijna klaar is. Alleen moeten we echt een tijdje langer wachten als wat ons gezegd was. De zenuwen gieren. We kijken elkaar. Het zal wel niet goed zijn. Zou er toch een complicatie wezen? Ik kan niet meer zitten en begin wat door de kamer heen te ijsberen.

Eindelijk, de deur gaat open. De chirurg komt binnen en vertelt dat de operatie goed is gegaan. Jeetje wat een opluchting! Ze moet ietsje wakker worden en dan mag een van ons bij haar.

De chirurg nam de tijd voor ons. Een tijdje gepraat over Noor. Over alles wat er met haar aan de hand is. Over onze vragen. Over onze angsten en twijfels. Hij is opnieuw duidelijk. Het word een lange weg met elkaar. Met naar alle waarschijnlijkheid ook nog moeilijke situaties. Met nog moeilijkere keuzes. Gelukkig is het nog niet zover. Stapje voor stapje. En dit stapje hebben we gehad.

Ik word opgehaald. Ik mag bij haar.

Arm meisje. Nog volledig van de wereld ligt ze daar in een bedje. Het eerst wat mij opvalt is dat er toch best veel haar is weggehaald en dat het een best litteken is. Beetje bij beetje word ze wat wakker. En na een poosje mogen we terug naar de afdeling. Het echte wakker worden duurt nog eventjes. Ze is misselijk. En natuurlijk ook het spugen blijft haar niet gespaard.

Na een paar uren word ze echt weer goed wakker. Geen honger, geen dorst. Een beetje stilletjes ligt ze voor zichzelf uit te staren.

Rond 20.00 uur besluit Bas om richting Sven te gaan. Noor en ik blijven samen. Het slaapbedje voor mij is inmiddels uit geklapt en we maken ons klaar om te gaan slapen.

Noor is erg onrustig. Ze moet vreselijk huilen omdat Bas weg is. Ze is ontzettend boos. Ze wil niet in het ziekenhuis zijn. Ze is ontroostbaar. Ze vind het allemaal niet eerlijk. Ze heeft naar haar haren gekeken en is intens verdrietig omdat er toch veel haren weg zijn. Ze is bang dat ze nu niet mooi meer is. Ze is zo boos. Voor het eerst hoor ik haar zeggen dat het allemaal de schuld van het ongeluk is. Van de auto die tegen de boom reed. De avond gaat zo voort. Noor blijft ontzettend onrustig, verdrietig en boos. Ze is in paniek en wil alleen maar naar huis toe. Ik lig bij haar in bed. Ik zing liedjes, ik lees voor. Ik ben bij haar. Meer dan dat kan niet. Haar tranen blijven stromen. En eerlijk ook bij mij stromen ze mee. Het blijft voor mij hartverscheurend om haar zo te zien.

Laat op de avond krijgt ze nogmaals medicatie voor de pijn. Maar hierdoor valt ze ook in slaap. Om de paar uur volgen er die nacht controles. Die horen erbij. Een onrustige nacht dus. Gelukkig slaapt Noor wel redelijk goed.

Als Noor de volgende dag wakker word, wil ze maar een ding: naar huis toe. Voordat dit überhaupt mogelijk is, moet er een MRI ter controle gemaakt worden. De MRI staat eigenlijk voor eind van de dag op de agenda. Ze kijken of dit vervroegd kan worden. Het idee is dat ze zonder narcose deze MRI gaat doen omdat die heel kort zal duren. Ze krijgt een filmpje te zien hoe dit in zijn werk gaat. En later mogen we nog naar een demo MRI kijken. Zodat ze al kan zien wat het is en welk geluid het maakt.

Noor heeft heel veel pijn. Vooral in haar buik. Ze gilt het uit. Ze krijgt een warmte compress. Niemand lijkt te weten waardoor dit komt.

Uiteindelijk mag Noor om 13.00 uur al naar de MRI. Eenmaal daar vind ze het heel spannend en ziet het alleen niet zitten. Ik mag met haar mee. Samen gaan we in het apparaat. Ze vind het heel spannend maar ze doet het! Het is gelukt! Nu afwachten of het allemaal goed eruit ziet en dan… naar huis!

Na een poosje (dit poosje duurde met name Bas veel te lang ;-)) komt de arts. De drain zit goed. Ze mag naar huis. Noor blij. Wij blij.

Spullen inpakken. Uitzwaaien en wegwezen! Thuis gaan we bijkomen van 2 intensieve dagen ziekenhuis. De eerste stap hebben we gezet. De eerste stap hebben we gered.