Deel 1: Het ongeluk

Maandag 13 november 2017. Een dag die begon als alle anderen, hierna zal geen dag meer hetzelfde zijn.

 

De wekker gaat. Tijd om op te staan.

Altijd hetzelfde liedje, haasten om op tijd bij school te komen. We brengen Sven naar school toe. Jij en ik gaan weer richting huis. Buiten hebben we nog even ‘gedoe’ over op welke plek je in de auto wilt zitten. Je vind dat ook jij voorin mag. Ik heb niet zoveel zin in deze discussie. Vooruit jij mag op de stoel verhoger voorin, want het is immers maar een klein stukje.

Eenmaal thuis moeten we schoon maken. Het weekend hebben we onze woonkamer gesaust. Gister avond laat de grote meubels terug geplaatst, maar er zitten nog meer dan voldoende verf spetters op de vloer; dus aan de slag!

Je hebt een grote tas met kleren gekregen van je tante. Met onder andere verkleed jurken. Tijdens het poetsen, wil jij je graag verkleden. Van de ene prinsessen jurk naar de andere. Met die ‘mooie’ jurken sta je zingend en dansend voor de televisie. Je kijkt naar ‘Juf Roos’ je favoriete tv – programma met elke keer een nieuw liedje.

We sturen nog een filmpje van jouw in je mooie jurk naar je tante. Daarna ruimen we op. We pakken onze spullen en vertrekken richting oma. Op maandag en dinsdag passen opa en oma op jullie. Jullie vinden het hier fantastisch. En wij zijn heel blij dat ze dit willen doen.

Samen eten we bij oma nog een boterham en daarna nemen we afscheid met een knuffel en een kus. Tijd voor mij om aan het werk te gaan. Tijd voor jouw om met oma te spelen.

Ik ga richting het werk, na mijn eerste afspraak zo rond 14.15 uur rij ik terug naar kantoor om daar even achter de computer te werken. Ik ben aan de telefoon met mijn collega, als ik op mijn eigen telefoon een gemiste oproep van oma zie. Mijn eerste gedachte is: ‘het zal vast over Sven gaan’ ik heb hem regelmatig op moeten halen van school de laatste tijd wegens buikpijn. Met een zucht bel ik terug.

Oma neemt direct op en aan haar stem hoor ik dat er iets niet goed is. Gelijk vertelt ze dat jullie een ongeluk gehad hebben en dat het er met jouw niet zo goed uit ziet. De ambulance is onderweg naar jullie. Ik kom er ook direct aan. Op dat moment ben ik zo’n 15 minuten van de plek van het ongeluk vandaag. Ondertussen bel ik snel de school en vraag of hun Sven op willen vangen. Ook bel ik je vader op om te zeggen dat jij en oma een ongeluk gehad hebben. Hij is een heel stuk verder aan het werk, maar komt ook gelijk naar ons toe.

Met een zwaar gevoel in mijn buik rij ik richting jouw. Als ik aan kom moet ik de auto een eindje verder weg zetten. De weg is helemaal afgesloten. Ik schrik hiervan. Is het echt zo erg, denk ik bij mijzelf? Het is een beeld wat ik herken van een film, maar ik had nooit verwacht dat wij hierin de hoofdrol gingen spelen. Overal waar ik kijk zie ik politie en brandweer staan. Ik merk dat ik me maar moeilijk uit de auto kan verplaatsen. Ik voel me misselijk van de spanning en eigenlijk durf ik niet meer. Ik heb geen keus natuurlijk. Mijn lijf neemt mijn gedachte over en zorgt ervoor dat ik in beweging kom.

De politie komt op mij af en ik vertel dat ik jouw moeder ben: ‘Komt u maar mee’, is wat ze zeggen. Ik moet nog een stukje lopen voordat ik bij de ambulance ben. De politie agent deelt me mee dat ik niet moet schrikken en dat ik vooral rustig moet blijven en niet in paniek moet raken.

Juist dat zorgt bij mij voor paniek. Hoezo geen paniek? Ik begin druk te praten en word nog zenuwachtiger; ‘moet ik dan wel naar je toe?’ Is mijn vraag. Ja!  natuurlijk zegt de politie en hij neemt mij mee. In mijn hoofd heb ik een voorstelling gemaakt van hoe ik denk dat jij er uit ziet. In mijn gedachte zie ik vooral veel ‘bloed’. Ik moet naar je toe, maar ik wil me liever omdraaien van dit alles. Dit is toch niet echt? Dit overkomt ons toch heus niet?

Als de deur van de ambulance open gaat lig jij daar. Gewoon jij, net zo mooi als anders. Ik zie wel dat je rechter kant er ‘gekkig’ bij ligt en de ambulance verpleegkundige houd je nek vast. Op het moment dat ik bij je ben en tegen je begin te praten, open jij je ogen:  “mama”, is wat ik uit je mond hoor. ‘Met jouw mee’ is wat je nog zegt. Je praat gek, anders. Met een dubbele tong. Ik zie je mond scheef hangen en je ogen zijn draaierig.

Ik heb mijn conclusie snel getrokken, het is niet goed met je. Dat is duidelijk. En het is mij ook duidelijk dat het niet ‘van buiten’ mis is met je, maar dat het binnen in je hoofd niet goed zit. De verpleegkundige beaamt dit. Je beweegt je rechter kant niet, het hangt wat van je af.

Ze zijn nog een tijdje met jouw bezig en besluiten dat de trauma – helikopter moet komen. Je valt steeds weg. En de ruimte binnen in de ambulance is klein. Hun moeten jouw helpen, dus ik wacht buiten.

Wachten lijkt op dat moment heel lang te duren. Wachten op je vader. Wachten op de trauma helikopter. Er staan veel mensen om ons heen. Sommige mensen ken ik, andere mensen niet. Politie die mij veel vragen stelt: of ik zelf naar Nijmegen kan rijden. (Het is inmiddels duidelijk dat jij daar naar toe gaat met de heli.) Of je vader er al snel is. Ik raak wat geïrriteerd van die vragen. Hoe kan ik je vader nou bellen om te zeggen dat het echt niet goed met je is, terwijl hij op de snelweg rijd? Hij is onderweg en ik wil hem niet storen tijdens het rijden. Hoe moet ik nou weten of ik wel of niet richting Nijmegen kan rijden, is dat wel zo verstandig? Gelukkig besluit een vriend van ons dat hij ons richting Nijmegen zal brengen.

Inmiddels is de trauma helikopter aangekomen. De arts vertelt mij dat ze jouw in slaap moeten maken. De helikopter is te klein en jij mag je absoluut niet bewegen. Je moet spugen, je ogen draaien steeds meer weg. Ze leggen een infuus aan, maar hebben jouw arm niet goed vast. Je reageert op de pijnprikkel van het infuus. Je trekt deze eruit. Je word onrustig.

Voordat je thuis ging slapen zong ik altijd ‘olifantje in het bos’ voor je, ook dat zing ik nu terwijl ze jouw in slaap brengen. Ditmaal niet thuis in je veilige bed, maar in een gekke ambulance met heel veel mensen om je heen.

Op het moment dat de ambulance richting de helikopter rijd, ben jij volledig in slaap. “Stabiel” en ingepakt om de vlucht met de helikopter aan te gaan. Op dat zelfde moment komt je vader aangereden. Hij heeft jouw gelukkig nog net even kunnen zien, voordat je de lucht in ging. Weg met de helikopter, weg van ons.

Geen idee hoe het met je gaat. Afwachten, afwachten.

Hoe ik me voel op dat moment is haast niet te omschrijven. Verloren, bang, ongerust. Maar iets is mij zorgt ervoor dat ik alert blijf. Geen tijd om te huilen, geen tijd om in paniek te raken. Ik moet opletten. Ik wil zien en horen wat er gebeurt. Ik voel me zwaar, alsof er kilo’s bakstenen in mijn maag liggen. Ik ben bang en durf niet te denken aan wat ons te wachten staat.