deel 7: Naar huis!

Ons laatste weekend is aangebroken in het ziekenhuis.

Op zondag worden alle spullen ingepakt, en meegegeven richting huis. Iedereen die ons nog bezocht heeft krijgt spullen om mee terug te nemen. En geloof me, dat zijn er heel veel 😉 Zondagavond is aangebroken en ook papa en Sven gaan samen naar huis toe. We geven ze veel kusjes en dikke knuffels. Nog een avond van elkaar gescheiden. Ik blijf bij je. Zoals elke avond, hang ik op het bed en probeer wat afleiding te zoeken bij de televisie of met mijn telefoon. Jij ‘moet’ gaan slapen, maar ook deze nacht ben je nog steeds onrustig. Verpleging zien we vrijwel niet meer.

Niet alleen jij hebt deze nacht onrustig geslapen, ik ook. Maar dit maal niet over de zorgen die ik heb, maar dit maal omdat ik opgewonden ben dat we vandaag naar huis gaan!

Ik word wakker met een grote adrenaline kick, ik voel me een klein kind in een snoepwinkel. Het kan mij niet snel genoeg middag zijn. De planning is dat de ambulance om ongeveer 13.00 uur ons op komt halen. Papa en Sven blijven vandaag thuis, zij maken samen het huis in orde.

Net als alle dagen, doen we vandaag dezelfde dingen: ontbijten, wassen, schone kleding aan. Waar ik zeg ontbijten is dit een keuze wat je wil hebben, meestal kies je dus niets. Je krijgt praktisch alle voeding door de sonde. Samen met de verpleging hebben we een schema gemaakt voor vandaag. Zodat we geen voeding hoeven aan te sluiten op het moment dat jij in de ambulance gaat. Maar net als de voeding voor de helft is ingelopen begin je te spugen. En niet een klein beetje, je spuugt alles eruit. Uiteraard, geen schone kleren meer want deze zijn al mee naar huis. We stoppen acuut de voeding en de verpleging stelt mij enigszins gerust: ‘Dan nu maar even niet, vanavond thuis weer’.

Ik maak je schoon en trek je jouw vest aan.De neuroloog komt nog eenmaal bij je. Zij schrijven de ontslag brief en willen daar nog wat laatste gegevens in op schrijven. Ze doet de standaard testjes en ‘keurt’ je ‘goed’. We krijgen allerlei papieren mee naar huis. Afspraken voor de komende tijd. Wat en wie we moeten contacten als we het met je niet vertrouwen. Allemaal informatie waar ik eigenlijk nu weinig belang aan heb. Ik wil maar een ding…

Daar zitten we dan, opgewonden en opgetogen om richting huis te gaan. Te wachten op de ambulance. Wachten lijkt uren te duren. Rond 14.00 uur is er nog geen ambulance, de verpleegkundige belt erachteraan. In tussen heb ik via de app continu contact met je vader. We zijn allemaal benieuwd hoe je reageert op de ambulance en wat er staat te gebeuren. Maar dan, rond 14.15 uur komen daar 2 ambulance mannen aangelopen. Ze nemen ons mee. De verpleging zwaait ons uit, en zeggen ons gedag. Jij ligt op een brancard en ik loop naast je. Samen lopen we richting ambulances. Ze leggen je vast in de ambulance en ik mag naast je zitten. Het is niet acuut en alles lijkt goed te gaan met je. Dus ze laten ons alleen achterin zitten. Het is precies 14.30 uur als we het Radboud al rijdende verlaten. Exact 3 weken later lig je opnieuw in een ambulance. Dit maal voor je rit naar huis!

Je bent stil en rustig en kijkt me met grote ogen aan. Je valt af en toe wat in slaap, maar bent ook grotendeels wakker. Je ligt vastgesnoerd op de brancard met je foppie in je mond en je knuffels bij je. Ik heb dikke tranen, dit maal van geluk. We gaan naar huis, waar papa en Sven op ons wachten.

De rit duurt wel een tijdje, ook in de ambulance heb ik contact met papa. Als we in de buurt rijden laat ik hem dit weten. De ambulance rijd de dijk af, ons paadje naar huis toe in. Achter het huis staan ze stil. We zijn er.

De deuren gaan open en ik mag uitstappen. Ze halen jou met de brancard eruit. Buiten staan papa en Sven ons op te wachten. Er hangen spandoeken, ballonnen en slingers. De ambulance mannen brengen je naar  binnen toe. Het huis is ook versierd. Alle kaarten meer dan 100 hangen in de kamer. Ballonnen en slingers hangen overal. Er staat een groot bed in de woonkamer en hier leggen de mannen je neer.

Je bent thuis lieve Noor! Welkom thuis meisje!