voorjaar 2018 “verwonderen”
Het is maandag, op maandag heb jij altijd je fysio moment. Vandaag ben je evenals het hele weekend niet fit. Je hoest en snottert, ik twijfel. Ik vind je fysio moment belangrijk. Want ons streven is natuurlijk dat je zo goed mogelijk opnieuw gaat bewegen. En daar willen wij alles aan doen. Dus ik vind dat je deze verkoudheid niet zo goed gebruiken kan.
Vol met twijfels besluit ik de fysio een berichtje te sturen. Zij helpt me over het randje en we besluiten dat we donderdag gaan kijken hoe het met je is en we voor vandaag de afspraak afzeggen. Jij gaat weer op de bank liggen en ik rommel wat in huis.
Dan is het tijd om de boodschappen op te halen, iets wat voor jou heel lang geleden is. We doen dit altijd s avonds als jij al in je bed ligt. Maar vandaag moeten we ze overdag ophalen. Je mag even bij de buurvrouw blijven maar kiest er vol overtuiging voor om met me mee te gaan. Waar ik dan wederom twijfel of dit wel zo ‘goed’ is voor je.
We stappen in de auto en je kletst honderduit. Over je “foppies” en je ‘lievelingsknuffel’ wat elke dag een ander is. We komen bij de supermarkt en jij wil graag een eigen karretje, dat is in principe niet nodig want ik had boodschappen besteld en deze staan dan voor ons klaar.
Je bent daar wat teleurgesteld over. Ik kies er voor om na de bestelde boodschappen toch nog even met jou de winkel in te gaan voor een pak vaatwasblokjes en een toetje.
Je geniet! je vind het prachtig. Jij bent de baas over het karretje. We hebben alle tijd en in de winkel is het rustig. Je kiest een ‘frozen’ toetje, want die vind jij “zo lekker”. En je kiest nog een broodje uit voor als we thuis zijn.
Eenmaal terug in de auto kijk je verwonderd om je heen naar de mooie bomen die in bloei staan. Bomen vol met bloesem blaadjes, je ziet ze overal. En in jouw stem hoor ik je enthousiasme. Je vind ze echt heel mooi en samen met jou, kijk ook ik naar die bomen. Bomen waarvan ik weet dat ik ze eigenlijk heel mooi vind, maar als ik eerlijk ben weet ik niet wanneer ik er voor het laatst echt naar heb gekeken. Maar dat doen we nu. We doen dit samen. we rijden rustig en bekijken de bomen en bij iedere boom noemen we dat we deze zo mooi vinden, en dat zijn ze ook! Prachtige gekleurde bloesem blaadjes aan de bomen, een teken van de lente, van het voorjaar en van een nieuwe periode.
Ik besef me dat jij mij vandaag anders naar de wereld hebt doen kijken. Sinds tijden keek ik echt en zag ik ze daadwerkelijk. Een boom in al zijn eenvoud maar toch zo sierlijk.
Het ongeluk heeft ervoor gezorgd dat we op de rem moeten trappen. Jij het allermeeste maar ik doe flink met je mee. Dat vind ik heel vaak lastig, ik wil graag snel, erop uit, mensen ontmoeten, doorgaan en vooral maar vooruit gaan. Dat kan nu niet, ik moet zoeken naar een nieuwe balans, er is veel meer rust in ons / mijn leven.Een rust die ik niet zo goed ken. En ook niet zo goed weet wat ik ermee aan moet. Maar vandaag heb ik ingezien dat het soms niet zo moeilijk hoeft te zijn.Ik hoef alleen mijn ogen maar te openen voor dat wat er ‘gewoon’ altijd is. En goed om mij heen te kijken. Te genieten van de alle daagse dingen, die ik misschien niet altijd meer zo kon waarderen, omdat ik altijd maar door moest gaan.
Zullen we ons vanaf nu vaker verwonderen over de mooie dingen om ons heen!?