brief aan mij zelf; flashback

Lieve Joyce,

Het is nu 12 november 2018, vorig jaar op 12 november was het leven voor jou nog zoals je het gewend was. Vol geplande weekenden, drukke werk weken, van alles willen en ‘moeten’. Een leven vol met plannen, wensen, dromen en ideeën. Twee heerlijke gezonde kinderen, een lieve man, fijne familie en vrienden om je heen. Een dag zoals altijd, maar ook  de laatste dag zoals jij gewend was. Je had nog geen idee wat er boven je hoofd hing.

Zondag 12 november 2017:

Het hele huis is leeggehaald, we gaan het huis schilderen. Op een zondag, want deze dag heeft Danny ons zwager hier tijd voor. Sven logeert een nachtje bij Jordan, gewoon omdat het zaterdagavond zo gezellig was met elkaar. We hebben met ons allen bij mijn ouders gegeten en vanuit daar ontstond er een spontaan logeer partijtje. Op zondag vroeg de wekker gezet en alles uit de woonkamer gesjouwd. Samen met Noor maak je een filmpje van hoe het huis eruit ziet, zodat Sven een idee heeft. In je pyjama vertrekken jij en Noor richting Ilona. Hier kletsen jullie overal over, en kleden jullie je om. ’s Middags staat er een etentje geplant. Nog als cadeau voor onze trouwdag.

Eenmaal thuis nog weinig zin in opruimen. We besluiten de grote spullen terug te zetten en de rest van het werk maandagochtend te doen.

Maandagochtend, een ochtend net als alle anderen, het huis word opgeruimd en niets vermoedend vertrek je.

Rond 14.30  uur heb je een gemiste oproep, je denkt gelijk aan Sven. Niets is minder waar. Bij het terugbellen hoor je dat het over Noor gaat en over het ongeluk waar ze bij betrokken is. Je schakelt snel. Je belt een collega om je af te melden. Je belt de school of Sven opgevangen kan worden en je belt Bas. Dit alles Joyce, doe je uiterst kalm. heel anders als hoe jij jezelf bedacht zou hebben te reageren in een paniek situatie. Kalm rij je richting de plek van het ongeluk. Als je de auto uit wilt stappen voel je je raar, alsof je lichaam automatisch zich voort beweegt. Schrik niet, de politie neemt je mee. Je denkt dat je niet naar Noor toe durft, maar dit kan je! Je blijft kalm, zingt en liedje en bent er voor haar.

Vast beraden, rustig en kalm bekijk je wat er gebeurt, stel je adequate vragen en maak je keuzes.

De periode na het ongeluk en de opname in het ziekenhuis zijn zwaar. Je voelt je verslagen, bent ontzettend bang en verdrietig om je meisje te verliezen. Maar weet Joyce, ze red het! En jij, jij red het ook. Je voelt je verscheurd doordat je niet voor allebei je kinderen tegelijk kan zorgen. Maar ook dit komt goed. Sven houd zich ook goed staande, hij heeft het fijn bij zijn oom en tante.

Het leven verandert drastisch. Je blijft thuis. Je gaat voor Noor zorgen. Er zijn heel veel momenten dat je niet meer weet hoe je hier door heen moet komen, maar het lukt je. Je houd je staande. Je doet wat je moet doen voor haar. Je past je gemakkelijk aan de nieuwe situatie aan en voelt vooral veel dankbaarheid voor het feit dat Noor leeft. Weet wel dat het niet altijd makkelijk gaat zijn! Je zult heel veel verdriet hebben, bang zijn voor wat er komen gaat, teleurgesteld zijn in dat wat het is. Maar dat mag, en weet je Joyce. Je mag hier best zo nu en dan aan toe geven. Wees niet te  streng voor jezelf. Daar ben je namelijk best goed in, jezelf flink streng aanpakken.

Halverwege het jaar word het duidelijk dat het meisje wat Noor was, nooit meer terug gaat komen. Ze heeft blijvende schade. Dit voelt als een klap in je gezicht. Je was hier al bang voor. Wederom ben je bang voor wat de toekomst voor haar in petto heeft. Hoe gaat het voor haar zijn? Maar ook hoe het voor jou gaat zijn. Je leert dat te ver vooruit kijken niet goed is voor je. Je leert per moment te kijken. Elke dag is een nieuwe dag, met volop nieuwe momenten, goede en minder goede. Je leert leven in het ‘nu’. Je zult trots zijn op alle stappen die Noor zal maken, en tevens zul je regelmatig een traan laten om het verlies wat er ook is.

Maar ook dit kan je aan, weet dat je veel sterker bent als wat je vooraf ooit dacht te kunnen zijn.

Er zijn heel veel mensen om je heen, heel veel lieve mensen die voor jullie willen zorgen. Je leert om ‘ja’ te zeggen op de vraag of je hulp nodig hebt. Iets wat je niet graag wilt, maar wat je zo nu en dan wel moet doen.

Je gevoelens wisselen het hele jaar door. Van verdriet, naar blijdschap, van boosheid naar dankbaarheid. Laat het maar gewoon gebeuren Joyce. Je kunt er niet zoveel aan veranderen.

Weet dat de tijd richting November 2018 een moeilijke gaat zijn voor je. Na een jaar intensief revalideren zie je veel vooruitgang, maar ook steeds meer dat wat niet kan zijn of niet is. Dit vind je moeilijk.Er is nog veel onduidelijk en dit vind je lastig. Leef  bij de dag Joyce. Dat helpt je.

Mensen zullen het niet allemaal begrijpen. Er zal vaak gezegd worden dat het misschien best mee valt. Je zult teleurgesteld worden door mensen. Maar er zullen ook heel veel mensen heel veel begrip hebben en op alle mogelijke manieren mee leven.

November vind je een rot maand. Je zult in de maand november nog veel meer verdriet kennen, naast alle zorgen voor Noor, zal ook je moeder overlijden. Twee ontzettend heftige momenten binnen een jaar tijd. Vreselijk en intens verdrietig. Maar het afgelopen jaar heb je laten zien dat je meer veerkracht hebt dan je ooit zelf gedacht had. Dat je sterk kan zijn en dat ook al lijkt het leven nog zo zwaar, de zon zal ook altijd blijven stralen.