“Waarom?”

We zitten aan de keukentafel. Je grote broer, jij en ik. We zijn aan het avondeten. Tijdens het eten word er gepraat. Over van alles en nog wat. Zoals heel vaak tijdens onze gesprekken draait ook deze keer het onderwerp uit op, zoals jij het noemt: “het ongelukje”.

Je vertelt over school, en over alle kindjes hier. Wat je doet en wat zij aan het doen zijn. Je vertelt dat jouw stoeltje anders is en je tafel. Je vraagt waarom dit zo is. Je vertelt over het buitenspelen, dat je dit zo ontzettend leuk vind. Je zegt ook dat jij allemaal afspraken hebt en andere kindjes niet. Opnieuw vraag je; ‘Waarom mama?”

Als ik dan zeg: Waarom denk je? Dan trilt je onderlip al iets en dan floept het hoge woord eruit; door het ongelukje, toch mama?

Als we “het” onderwerp op tafel hebben liggen. Gaan bij jullie beide de registers open. Je grote broer vertelt hoe hij het heeft beleeft. Waar hij was, wie hem kwam ophalen, wie er bij hem bleven. Hoe hij zich voelde. Wat hij leuk vond of wat juist niet. Na even zegt hij standaard: laten we er maar over ophouden, ik word er zo verdrietig van. Ik vind het niet leuk om erover te praten dus stop nu maar.

Jij wil meestal niet stoppen. Genoeg wat je nog wil weten. Soms heb je er je eigen draai aan gegeven, maar meestal vraag je naar wat er echt gebeurd is. Je wilt de foto’s zien. De auto tegen de boom. De helikopter in de lucht. Antwoorden op jouw vragen. Op veel vragen kan ik je antwoorden geven, op een aantal voor jou belangrijke vragen ook niet. We kijken naar je foto’s uit het ziekenhuis. Al het beeldmateriaal wat we hebben neem je gretig tot je. Je kan er heel lang naar kijken zonder iets te zeggen. Of juist alle kleine details benoemen. Dat “julia de muis knuffel” naast je ligt. Of dat je je ‘foppie’ bij je ziet liggen. Je bent onder de indruk van de filmpjes. De meeste filmpjes zijn dat je aan het ‘oefenen’ bent met de fysiotherapeut. Op de meeste filmpjes ben je alleen maar boos. Toch kozen we er voor om dit te filmen. Zodat we er later opnieuw naar konden kijken. Je kijkt vol verbazing naar jezelf en moet nu vaak lachen om hoe boos jij toen deed.

Na een poosje gaat het meer over ‘nu’. Je somt op wat jij ‘allemaal’ niet meer kan of mag: Dat je niet meer mag trampoline springen. Dat je altijd moe bent. Dat je vaak hoofdpijn hebt. Dat je een ‘gekke’ arm hebt en een been wat ‘raar’ doet. En als je dat hebt opgesomd dan komen ze; de dikke tranen. Hele dikke tranen van verdriet. Je bent boos en verdrietig tegelijk. Je roept dat het niet eerlijk is. Niemand anders heeft dit ongelukje gehad, maar jij wel. En dat is heus niet eerlijk… ” Waarom dan mama? “

Stilzwijgend kijk ik je aan, ik heb de antwoorden niet. Je kruipt op schoot en snikt en snottert nog een poosje na. Wiegend op mijn schoot geef ik kusjes in je haar. En zo zitten we daar. Een hele poos.