Wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt.

Als klein meisje had ik mijn ideale droom baan voor ogen. Ik wilde dolgraag in het basis onderwijs werken. Juf worden. Mijn hele schoolperiode heb ik dat voor ogen gehad. Na mijn basisschool richting de Havo, want de pabo doen was mijn einddoel. De Havo wilde niet helemaal lukken. Een stapje lager dan maar. Mavo. Voor mezelf een kwelling, verder weg van de pabo. Inmiddels uitgestippeld hoe ik daar dan toch kon komen. Na het behalen van mijn mavo, koos ik voor de mbo opleiding spw. Deze zou ik afronden en daarna richting de pabo. De spw viel me enorm tegen en werd ik niet gelukkig van. Ik wilde graag iets anders gaan doen. Dat mocht ook. Als ik zelf maar uitstippelde wat dit zou moeten zijn. Vriendinnen in mijn omgeving deden een ‘werk en leer’ opleiding. Een baan, een opleiding alles in één. Dit leek mij wel wat. Het leek me heerlijk om ook mijn eigen geld te gaan verdienen. Nog altijd met in mijn achter hoofd die pabo. Mijn idee destijds was dat ik ‘gewoon’ de spw zou gaan behalen maar dan in een werk en leer traject. Veel toen nog handgeschreven brieven verstuurd naar zorgorganisaties in de buurt. Zo ook naar ’s Heeren Loo, of beter bekend Groot Schuylenburg.

Ik mocht op gesprek komen. Zo’n gesprek hield in dat je een hele dag aanwezig was bij de vakgroep ‘OLO’ (opleidingen) en dat je met verschillende mensen uit het werkveld een soort van sollicitatie gesprek voerde. Tussen de gesprekken door werd ons het een en ander verteld over de organisatie en liep je een rondje over het terrein. Na deze dag werd ik aangenomen. Ik mocht een opleiding binnen ’s Heeren Loo volgen: algemeen verpleegkundige niveau 4. Een traject van 9 maanden school. En daarna de praktijk in met 1 terug kom dag per week voor een periode van 4 jaar.

Als ik terug kijk had ik geen idee waar ik überhaupt aan begon. En nog eerlijker ik had totaal geen kennis of ervaring van de mede mens met een verstandelijke beperking. Geen flauwe notie wat ik allemaal tegen zou komen. Die zomer begon ik met vakantie werk. Daar kon je voor kiezen. Je kreeg dan de functie; aspirant leerling. Ik weet nog dat ik praktisch verdwaalde op het grote terrein. Dat ik ongelooflijk onder de indruk was van de cliënten waar ik mee mocht werken. Ik was 17 jaar en had werkelijk geen idee. Na die zomer heb ik me regelmatig afgevraagd of dit echt was wat ik wilde gaan doen?

Na verloop van tijd vond ik mijn draai wel. Heb een hele fijne tijd gehad binnen het volgen van de opleiding. Lange tijd dacht ik nog dat ik hierna toch door zou stromen naar de pabo. Maar de dag van diplomering kwam dichterbij. Een baan die mij volledig paste binnen handbereik. Super fijne collega’s en een verhuizing richting een wijk buiten het bekende terrein stond op het programma. Inmiddels stonden we thuis ook niet stil. Ons eerste huis was gekocht. Er werd volop geklust in dit huis en alles viel eigenlijk op zijn plek. ’s Heeren Loo was mijn werkplek en zou dit ook blijven. Geen vervolg opleiding meer.

Inmiddels zijn we heel wat jaren verder, vanaf de start zo’n 17 jaar om precies te zijn. Al die jaren heb ik met heel veel plezier (en soms even wat minder) binnen ’s Heeren Loo gewerkt. Ik heb heel veel mensen mogen ontmoeten. Met veel teams kennis mogen maken. De aller leukste collega’s waren de mijne. Vriendschappen opgedaan en vriendschappen verloren. Veel kunnen en mogen ontwikkelen. Veel mogen leren.

Maar uiteindelijk ging het werken bij ’s Heeren Loo voor mij om 1 ding. De cliënt. Wie ben jij? Wat wil jij? Wat kan ik voor jou betekenen? Mag ik je zien? Vertrouw jij mij? Kunnen we samen op weg? Ieder mens zo uniek, ieder mens zo bijzonder.

De afgelopen (bijna) 2 jaar heb ik niet gewerkt. Onbetaald verlof om voor Noor te zorgen. Om deels de dingen voor haar te doen en te regelen die ik binnen mijn werk ook deed. Soms heb ik dat als prettig ervaren. Terug vallen op vaardigheden die al bekend waren. Soms voelde het ook heel dubbel. Maar goed, na bijna 2 jaar verlof moet er een keus gemaakt worden. Alle voors en tegens zijn bekeken. Maanden heb ik in mijn hoofd een legpuzzel proberen te leggen van meer dan 1000 stukjes. Om uiteindelijk te moeten besluiten om afscheid te nemen. Afscheid van mijn ‘werk’. Afscheid van opnieuw mijn oude leven.

Dankbaar ben ik voor een ontzettend fijne tijd. Voor alles wat ik heb mogen en kunnen doen. Ik heb (bijna dan) overal van genoten. Ik koester vele mooie herinneringen en met een diepe buiging naar de mensen die mij hebben toegelaten in hun leven neem ik afscheid.

Ik ga mijn focus houden op mijn thuis. Op mijn rol als mama. Soms moeten er keuzes gemaakt worden en soms zoals in deze valt er weinig te kiezen. Noor en haar ontwikkeling, welzijn en geluk is dat wat telt! En dat waar wij voor gaan. Wij hopen dat we met deze keuze haar verder op weg kunnen helpen.

“wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt”