2 jaar later…

12 november 2019 vandaag. Morgen is het woensdag de 13e. We zijn twee jaar verder in de tijd.

Twee jaar geleden op de 13e stortte onze wereld in. Onze vaste grond zakte onder ons weg. Een nieuwe wereld zijn we die dag ingestapt. Een wereld vol vragen, zorgen en verdriet. Vol pijn, wanhoop en soms ook woede. Een wereld die ons onbekend was. Een wereld die voorgoed alles veranderen zou.

Inmiddels weten we dat die dag niet alleen ons leven heeft verandert. Ook de levens van familie en vrienden heel dichtbij ons, zijn hierdoor geraakt. En niet alleen ‘toen’, maar ook vandaag de dag nog.

Vorige week hebben we opnieuw foto’s terug gekeken van deze periode twee jaar geleden. Foto’s van het ongeluk, de ziekenhuis tijd en de eerste periode daarna thuis. Foto’s die gemengde gevoelens oproepen. Foto’s die zorgen voor verdriet. Terug naar het gevoel van toen. Foto’s die laten zien hoe ernstig het met je was toen. Een heel klein gebroken meisje. Een meisje met angst in haar mooie blauwe oogjes. Een meisje wat vast ligt aan allerlei toeters en bellen. Een meisje wat letterlijk ‘gevangen’ zit in haar eigen lijfje, met als ketens een corset van gips. Wij, jou ouders die bezorgdheid uitstralen. Op foto’s make up loos en spier wit zijn, dikke ogen met rode randen. De zorgen zijn van ons gezicht af te lezen. Toen nog niet weten hoe je toekomst er weer uit zou gaan zien. Zelfs even niet weten of er nog een toekomst voor je was weggelegd. Zoveel vragen, maar geen antwoorden. Zoveel onzekerheid, zoveel afwachten.

De artsen destijds vertelden dat je twee jaar de tijd hebt om te herstellen. Twee jaar waarin wij niet wisten hoe het met je zou gaan. Of je weer kon praten, eten, lopen, bewegen. Twee jaar voelde als heel ver weg destijds. We wilden ‘nu’ antwoorden. We wilden weten. We wilden graag twee jaar verder in de tijd zijn. Morgen zijn we er. Twee jaar verder. We weten het.

We zijn er nog lang niet, er blijven zorgen. Er blijven vragen. Zo nu en dan blijven er tranen. Tranen van gemis, tranen om wat was, maar soms ook tranen van blijdschap. Jij, maar ook wij als gezin hebben heel veel moeten inleveren. Er zijn nog regelmatig zorgen over jou en je toekomst. Maar toch wil ik juist vandaag stil staan bij wat er wel is.

Ontzettend trots ben ik op jullie: ons aller liefste, stoerste, dappere meisje. Op je doorzettingsvermogen. Je sterke eigen wil. Je knuffels, Je grapjes, Je lach. Je leven zal niet altijd gemakkelijk zijn, maar samen maken we er het beste van! Op onze kanjer Sven! Een fantastische grote broer voor je kleine zusje. Ik weet zeker dat jij er altijd voor haar zult zijn. Ik ben ontzettend trots op hoe jij je door alles heen hebt geslagen. Hoe jij je aan alles aanpast. Hoe je jezelf soms weg cijfert, maar toch blijft lachen. Je humor, je grapjes, je dromen! Ik weet dat je het ‘rekening houden met’ soms meer dan zat bent en dat mag! laten we samen op zoek naar al je mooie dromen! Op jou Bas, het was de afgelopen jaren niet altijd gemakkelijk… Maar samen hebben we het gered!

Dankbaar ben ik voor hele fijne lieve mensen om ons heen. Zij die altijd voor ons klaar staan. Voor ontelbare kopjes koffie of thee. Voor warme knuffels en soms zoute tranen. Voor een luisterend oor, of de liefdevolle woorden. De ontelbare prachtige bossen bloemen, de heerlijke chocolade of ander lekkers. Voor hen die ons zien en willen begrijpen. Voor hen die er gewoon nog steeds zijn, ook nu alles anders is.

Een groot dank je wel, voor heel veel mensen die mijn verhalen nog altijd lezen. Ik blijf onder de indruk van de prachtige reacties. Dank jullie wel.

Ik vier morgen het leven en zing het volgende lied uit volle borst mee: ‘Sluit je ogen één seconde, zet een lach op je gezicht. Zeg bedankt tegen het leven, voor de liefde en het licht’. Vier het leven om je heen!
(droom, durf, doe en deel; M.Borsato)