Coronus

Aller eerst, ik weet natuurlijk dat de bizarre pandemie die rond raast en al onze levens volledig op de kop zet niet ‘coronus’ heet. Maar ons meiske had de eerste periode nogal moeite met het woord: Corona. En noemde het: ‘coronus’. En in tijden van nare dingen. Waar we ons nu in bevinden, zijn grapjes een welkome afwisseling op alle ellende om ons heen. Noor maakte van het woord ‘coronus’ een woordgrapje in huize Wijers en dat konden ook wij wel even gebruiken. Want laten we wel wezen het is voor ieder van ons een bizar, vreemde en spannende tijd. Er heerst iets wat we niet onder controle hebben. Iets wat we niet kunnen beïnvloeden. Iets wat er ‘zomaar’ is en waar we mee moeten dealen. Wat consequenties heeft voor ons allemaal. Waarin we allemaal heel hard hopen en wensen dat het ons, onze naasten en een ieder die ons lief is niet gaat treffen.

Wat we uiteraard ook niet kunnen beïnvloeden zijn de regels die ons opgelegd worden. Zo hebben wij net als ieder ander gezin ineens ook te maken met thuis onderwijs. Waar zoonlief dit vrij snel en moeiteloos opgepakt heeft. Vond ons Noor dit toch even ingewikkeld. Structuur weg. Ritme weg. Regelmaat weg. Wat blijft erover? Onrust en paniek. Waar leid dat toe? Juist; ellende!

Gemopper, gehuil, geschreeuw en veel gedoe. De eerste anderhalve week vond ik het geen pretje. Als een bezetene ging ik bezig met ‘structuur aanbrengen’. De pictogrammen werden opgehangen. Dagritmes werden gemaakt. Spullen werden geprint en klaargelegd. En er werd bedacht wat zou ‘moeten of kunnen’ werken. Gelukkig hoefde ik dit alles niet helemaal alleen te doen. Mailtjes, appjes en telefoontjes van mensen die mee gingen denken. Tips en adviezen nam ik ter harte. Maar echt helpen nee dat deed het niet.

Tot ik het eigenlijk goed ‘zat’ was. Noor had geen zin in dit hele thuis school ‘gedoe’ ze wilde spelen. Ik heb haar laten gaan. Ik dacht; doe je ding dan maar. En dat deed ze. Ze speelde met haar poppen, met haar knuffels en ze wilde veel naar buiten toe.

Na een aantal dagen zag ik een andere Noor. Rustiger en klaar om wel mee te gaan in de ‘nieuwe’ structuur van de dag. We zijn opnieuw begonnen. Met in de ochtend echt wel een ‘school taakje’ maar ook veel tijd voor eigen invulling; spelen, knutselen, bakken, naar buiten. Veel samen maar ook veel alleen.

Wat mij opvalt nu is dat het haar wel bevalt zo. Weinig indrukken van anderen, weinig tot geen prikkels. Rust. Rust voor haar. Rust in ons huis. Nu zij in haar eigen tempo mag en kan ontdekken, de ruimte krijgt om te spelen en te leren zoals zij dat aan kan zien wij een relaxte Noor.

Is dan alles ‘koek en ei’ nee dat zeer zeker ook niet, maar goed bij wie wel deze dagen? Een ieder van ons doet z’n best. En meer dan dat, dat kunnen we niet. Ik hoop dat ondanks alles wat er nu wegvalt er ook mooie momenten voor in de plaats komen. En dat we over een tijdje ook de kleine lichtpuntjes uit deze donkere tijd kunnen zien.

Wees lief voor jezelf! Lief voor de ander en blijf gezond!