Wie kent het niet? De struisvogel politiek? Even fijn je ‘kop in het zand steken’. Net doen of het er niet is. Of het ver weg drukken. Nou ik ben er de afgelopen weken heer en meester in geworden.
Al weken weten we dat ‘de’ operatie er aan komt. Al weken schuif ik het van mij af. Maar met minder dan 48 uur op de teller kan ik er echt niet meer omheen.
We zijn de laatste weken gewoon zo veel mogelijk lachend doorgegaan. Zo was er het einde van het schooljaar. Met 2 pracht rapporten op zak vliegen we de zomervakantie in.
Al het leuks hebben we in de eerste 1.5 week vakantie gepropt. Gepropt ja, want zo voelt het. Alsof je 6 weken leuks, gezelligheid en vrije tijd in die 1.5 week propt. En er is eigenlijk nog veel meer leuks. We hebben tegen heel veel mensen ‘nee’ moeten verkopen (nogmaals sorry!) Maar we hebben wel enorm genoten! Met logeerpartijtjes, restaurantbezoekjes en een heerlijk weekend er tussen uit. Gewoon wij met ons 4en. Niet nadenken bij wat komen gaat, maar knetterhard genieten! En dat deden we! Het was absoluut heerlijk. We hebben alle 4 enorm genoten.
Maar ondanks dat het heel fijn was en we nog steeds een beetje doen alsof er ons heus niets staat te gebeuren. Komen er her en der wat scheurtjes in onze ‘niets aan de hand’ methodes. Momenten van stilte. Momentjes van tranen. Momentjes van verdriet en zelfs momenten van paniek. Bij ons. Bij jou en bij je broer.
Het is bijna zover. Overmorgen staat de operatie op de agenda. Het blijft bizar dat je dit ‘moet’ ondergaan in de hoop dat het beter met je gaat worden. Maar met voor nu als realiteit dat we geen enkel besef hebben hoe het over 72 uur vanaf nu met je is.
Destijds overviel ons alles. Het ene moment nog een goed en gelukkig leven. Het andere moment een grote angst om dat wat je lief hebt zomaar kwijt te kunnen raken.
Nu groeien we naar deze datum toe. Beetje voor beetje halen we onze hoofden uit het zand en moeten we deze donderdag tegemoet treden. We moeten de operatie ‘aan kijken’ weg kijken kan niet.
Het een is niet beter dan het ander. Het overvallen is heftig, maar de tijd hebben om je voor te bereiden vind ik ook enorm moeilijk.
Jij hebt een verhaal geschreven samen met de psycholoog om in moeilijke momenten rustig te worden. We nemen je knuffels mee, je kussen, je deken, je prachtige koffertje van “Roses and Butterflies”. We hebben de opvang voor je broer geregeld. Hij heeft het zwaar. Hij vind het allemaal zo moeilijk en oneerlijk. We willen het ook voor hem zo graag goed doen. Hij mag opnieuw bij tante Wendy zijn (1000 maal dank!)
Maar hoe moet je je nu voorbereiden als je niet precies weet wat je te wachten staat? Ik weet het echt niet. We doen maar wat. We maken er het beste van. Met zoals altijd heel veel liefde voor elkaar. Met nog meer knuffels en kusjes. Vasthouden van wat er nu is. Liefhebben dat wat er nu is. En met heel veel hoop voor komende donderdag.
Wat heb je weer een prachtige en droevige blog geschreven. Wat een spanning hebben jullie en gaan jullie krijgen. We wensen julie en Noor heel veel sterkte. Heel veel liefs van ons