vervolg.

Beetje bij beetje word je wakker. Het duurt al met al wel een aantal uren voordat je goed en wel weer echt wakker bent. Al die tijd zitten we naast je. We zijn opgelucht, stiekem kan er af en toe alweer wat gelachen worden. Appjes worden verstuurd, mensen worden op de hoogte gehouden.

Dan is het tijd dat papa naar huis toe gaat, of eigenlijk naar je broer toe. Je vind dit afscheid heel erg moeilijk. Je wil niet dat hij weggaat. Voor mij begint een nieuwe nacht in het ziekenhuis. Het opklap bed word uitgepakt en ik maak het bed op.

Ik kan niet zoveel dus besluit ook maar te gaan liggen. Naast je. Met mijn arm uitgestrekt, je wilt mijn hand vasthouden. Je word erg onrustig. Je wil weg. Je hebt pijn. Uiteindelijk besluit ik in overleg met de verpleegkundige om bij je te gaan liggen. Heel voorzichtig lig ik naast je. Je hebt alleen een peuterbed en overal liggen snoeren. Echt makkelijk is het niet en comfortabel helemaal niet. Als je eenmaal weer wat in dommelt klim ik er weer uit om weer in mijn eigen bed te gaan liggen. Zo gaat het die nacht steeds. Je slaapt hooguit een uurtje achter elkaar en roept mij dan weer. Dan klim ik weer even bij je. Ik zing liedjes. Ik aai je over je haren en als je weer rustig slaapt doe ik zelf ook weer een poging. Echt fijn slapen is het niet. Na dat ze elke 30 minuten zijn geweest moeten ze om het uur bij je komen. Daarnaast krijg je ook nog medicatie door het infuus en die piepen met enige regelmaat. Een onrustige nacht dus voor ons beiden.

Ik ben al vroeg wakker. Op dat moment slaap jij net eventjes. Ik ben in twijfel, maar vind dat het tijd word om te douchen. En hoop dat ik dit even kan doen als jij nog slaapt. Ik ga snel richting de douche. Als ik terug kom is de verpleegkundige bij je. Je was volledig in paniek want ik was weg. Gelukkig heeft zij je iets gerust gesteld. Overdag mogen er wat infuus lijnen van je af. Er worden nog wat dingen gecheckt en dan word er al snel besloten dat je neurologische controles goed zijn. En dat er geen reden is om op de IC te blijven. Dat is goed nieuws! Op naar de kinderafdeling!

We komen op de kamer, waar je gister bent begonnen. Je slaapt nog veel. En beweegt weinig. Je ligt plat. En hebt veel pijn. Papa komt en neemt een nieuwe ballon mee. En samen zitten we uren naast je bed. Jij ligt en slaapt veel en als je wakker bent wil je maar 1 ding; naar huis toe. Je vraagt het niet een keer, maar continu. Als papa die avond dan ook weggaat ben je opnieuw helemaal in paniek. Het is niet eerlijk, want jij wil ook weg.

Dit blijft de dagen dat we in het ziekenhuis zijn. Het gaat alle dagen een klein beetje beter met je, maar jij wil er niet zijn. Zodra papa naar huis toe gaat raak je volledig in paniek.

Zondag is het dan eindelijk zover! De neuro chirurg die dienst heeft komt voor controles en geeft aan dat het er allemaal goed uit ziet. We wachten tot ’s middags en als het dan nog zo met je gaat, mag je mee naar huis toe.

Je hebt nog steeds wel veel pijn. Je ligt het allerliefst en slaapt zelfs veel. (Dingen die zo niet jij zijn ;-)) Maar uiteindelijk mag je toch mee naar huis toe. Thuis verder aansterken!

De terug rit in de auto is rampzalig. Je kan niet rechtop zitten en zegt na een paar minuten al dat het niet meer gaat. Met hangen en wurgen komen we thuis.

Eenmaal thuis lig je op de bank. Al je energie is opgebruikt. Maar vanaf nu ben je weer thuis. Je broer word thuis gebracht en we zijn weer compleet! Dit blijft naast alle zorgen om jou een van de meest moeilijke dingen. Dat we niet met elkaar kunnen zijn, terwijl we elkaar allemaal zo nodig hebben. Nu we allemaal weer thuis zijn kunnen we bijkomen. Uitrusten en verwerken wat er gebeurd is.